MEDYCYNA CZAS START, CZYLI PIERWSZE WRAŻENIA Z UCZELNI

Pierwsze tygodnie na uczelni pochłonęły mnie doszczętnie. Minęły w mgnieniu oka i ani się obejrzałam, studiowanie medycyny rozpoczęło się na dobre, a ja zaczęłam już całkiem poważnie cierpieć na deficyt czasu (nie tylko wolnego).

Warsztaty integracyjne

Przygodę z UMedem rozpoczęłam od udziału w warsztatach integracyjnych. Było to świetnym pomysłem, ponieważ już od pierwszych dni w Łodzi miałam konkretne plany i zaczęłam poznawać ludzi, z którymi będę studiować. 

Naprawdę to przemiłe od samego początku móc rzucać do kogoś luźne „Cześć! Jak leci?”, a nie czuć się jak totalny odludek. 

Dlatego polecam serdecznie wszystkim poświęcenie trochę czasu na integrację z nowymi znajomymi – początek roku akademickiego to najlepszy moment.

Inauguracja

Ku mojemu zupełnemu zaskoczeniu, inauguracja roku akademickiego zrobiła na mnie całkiem duże wrażenie.

Kiedy zaczęłam SGH, wprawdzie pofatygowałam się na tę uroczystość, ale zdaje się, że wyszłam po 30 minutach, bo nie widziałam żadnego sensu w siedzeniu tam dalej. 

Tymczasem tutaj, w Łodzi, połączenie efektownej Auli Północnej i mnóstwa ludzi wytworzyło całkiem podniosłą atmosferę. Były inspirujące i motywujące przemówienia, były żarciki Rektora, był wykład inauguracyjny, chór i było też ślubowanie. Tak, ślubowanie wypowiadane głośno przez wszystkich pierwszorocznych, które całkiem mnie wzruszyło (wspominałam już chyba kiedyś, że ewidentnie się starzeję).

Jeszcze półtora tygodnia temu wokół oficjalnej drogi do CKD było całkiem zielono. Teraz zdecydowanie króluje jesień.

Pierwsza anatomia

To chyba zajęcia, na które każdy nowy student kierunku lekarskiego czeka z największą niecierpliwością. Ja też już nie mogłam się doczekać, kiedy założę swój biały chirurgiczny fartuch i całkowicie wkroczę w wybrane kręgi ludzi, którzy byli w tajemniczym  p r o s e k t o r i u m.

Przed pierwszymi zajęciami byłam i szczęśliwa, i zestresowana – w końcu nigdy nie wiadomo do końca, jak się zareaguje na zapach formaliny, a i przecież to właśnie od przydzielonego asystenta z anatomii zależy w dużej mierze, jak będzie wyglądał najbliższy rok.

Jednym słowem – był to dla mnie dzień sądu, jak wspominałam nawet na Instagramie.

Muszę przyznać, że serce waliło mi jak szalone, kiedy weszliśmy za zamknięte drzwi i zobaczyliśmy  t e  s a l e. Dodatkowo, nasz asystent podczas oprowadzania nas po reszcie zakątków (np. po składnicy zwłok), podkreślał, że możemy być jeszcze niegotowi i że w razie czego mamy się łapać nawzajem, kiedy ktoś będzie mdlał.

Wyobrażacie sobie, że było mi słabo od samego takiego gadania (nie ujmując naszemu asystentowi, który jest podobno jednym z najmilszych w zakładzie).

Na szczęście, już na następnych zajęciach, kiedy pierwszy raz odsunęliśmy suwak w czarnym worku, panowałam nad emocjami. Muszę Wam powiedzieć, że chociaż nie było przyjemnie, to jednak daleko było również do efektu zwalania z nóg. Da się przeżyć ;)

Jeśli chodzi o zapach formaliny, to ja wyczuwam w nim trzy składowe – coś alkoholowego, coś słodkawego i coś orzechowego – co razem wdzięcznie składa się w mojej wyobraźni w wódkę o smaku orzechowym. Chyba nie będę miała na nią ochoty na żadnej imprezie w najbliższym czasie…

To właśnie zdjęcie z sali, w której mamy ćwiczenia z anatomii. Nie ma żadnych preparatów, więc mam nadzieję, że nie jest nielegalne ;)

Mistrz – uczeń

W kwestii innych zajęć, zdaje się, że moja grupa miała duże szczęście do asystentów. Nasza kadra jest całkiem młoda i sympatyczna na pierwszy rzut oka. Nie mieliśmy też do czynienia (w przeciwieństwie do niektórych grup) ze stresową atmosferą – nie boimy się pytać w czasie zajęć, a to jest naprawdę bezcenne.

Od pierwszych dni narzuca mi się też porównanie z moją poprzednią uczelnią w kwestii stosunku prowadzących do studentów. Od razu zauważyłam, że są oni nastawieni na dużo bliższy kontakt. Pewnie to kwestia niewielkich grup i specyfiki zajęć. W każdym razie bardzo odczuwam nawiązanie do tradycji „mistrz – uczeń”, którą uczelnie medyczne ciągle zachowują. I bardzo mi się to podoba! Czuję się tutaj już od samego początku dużo bardziej „przytulnie”, bardziej zauważona, bardziej związana.

Siedząc na zajęciach, np. wśród zgrai ubranej w białe fartuszki, zdarza mi się ciągle zachwycić tym, jak bardzo zmieniłam bieg swojego życia, jak szybko udało mi się zrealizować marzenie o dostaniu się na medycynę.

Nawet nie macie pojęcia jak bardzo cieszę się, że mogę teraz rysować łuskę cebuli spod mikroskopu, a nie np. zastanawiam się czy w ogóle warto iść na kolejny wykład na SGHu.

Moje pierwsze wrażenia z uczelni są więc jednoznacznie pozytywne – czuję się świetnie i niesamowicie się cieszę, że mogę tu być!

A jak Wam mijają pierwsze tygodnie roku akademickiego (lub drugi miesiąc szkoły)? Odczuwacie już brak czasu? Jesień za oknem bardziej Was motywuje do pracy czy raczej zniechęca?  Czekam na Wasze opinie w komentarzach!

W związku z wyżej wspomnianym deficytem czasu (i masą nauki), w ciągu tygodnia będę aktywna przede wszystkim na Instagramie, na którego serdecznie zapraszam.

Zapraszam również do polubienia Stairway to medical heaven na Facebooku oraz do śledzenia bloga na Bloglovin’. Dzięki temu będziecie ciągle na bieżąco i żaden post nie umknie Waszej uwadze.