DLACZEGO ZAINTERESOWAŁAM SIĘ ROZWOJEM OSOBISTYM?

Niby od dziecka mówiono nam, że mamy pracować nad sobą, że mamy być coraz lepsi i rozwijać swoje dobre strony. Wielu ludziom nie wystarcza to jednak, żeby trzymać swoje dorosłe życie w garści i rzeczywiście poprawiać to, co im nie odpowiada. Prędzej czy później stają się mistrzami swojej codzienności, ale często nie czują się szczęśliwi i spełnieni. Z pomocą może im przyjść rozwój osobisty.

Rozwój osobisty to modne i coraz szerzej kojarzone hasło. Niektórzy wychwalają je pod niebiosa, inni reagują (u)śmiechem na te „wielkie mądrości, co to każdy już wie”. Tym tematem interesuję się od stosunkowo niedawna i z ciekawością odkrywam kolejne propozycje w różnych artykułach. Jak to się jednak u mnie zaczęło i czemu warto poświęcić temu chwilę?

Przedsionek korpoświata

Wydaje mi się, że tematyka rozwoju osobistego i pracy nad sobą niepostrzeżenie wsiąknęła we mnie na SGHu. Nie  potrafię wskazać konkretnego momentu, kiedy to się stało. Po prostu ciągle powtarzane gdzieś hasła – kompetencje miękkie, kompetencje twarde, efektywność, zarządzanie czasem – w końcu zadomowiły się w mojej głowie.

Taki rozwój osobisty miał jednak na celu przede wszystkim produktywność i efektywność w pracy. Do naszego przedsionka korpoświata przenikała atmosfera dużych firm, a to czego uczyliśmy się na zajęciach, przenosiliśmy również częściowo na swoje życie (z mniejszym lub większym sukcesem).

W tym momencie  rozwój osobisty trafia do coraz szerszego grona za sprawą chociażby najróżniejszych blogów właśnie. Faktycznie można go sprowadzić do robienia głupich list i niekończących się notatek, jednak moim zdaniem jest w nim coś więcej.

Koniec narzekania

Nie lubię bezradności wobec prostych problemów. Nie lubię skupiania się na ciemnych stronach rzeczywistości lub na tych, na które naprawdę nie mamy wpływu. Nie lubię wiecznego narzekania, za którym nie idzie chociaż próba wprowadzenia zmiany.

Tymczasem ludzie robią to wszystko nieustannie. Narzekają na  t e  s a m e  problemy.

Brak koncentracji, prokrastynacja (czyli zostawianie wszystkiego na ostatnią chwilę – to ja!), poczucie, że czas przecieka Ci przez palce, brak motywacji (gdyby mi się chciało tak, jak mi się nie chce), i mnóstwo innych. Na pewno kojarzycie te potwory. W mniejszym lub większym stopniu dotyczą one każdego z nas.

Pytanie brzmi – czy chcemy z tym skończyć lub przynajmniej coś poprawić, czy może jednak zostawić wszystko tak, jak jest?

Odpowiedź nie jest oczywista. We wpisie o nawykach wspominałam o tym, że umysł szuka rutyny. Tak samo jest w tym przypadku, chodzi tylko raczej o strefę komfortu – bezpieczną dla nas przestrzeń (psychicznie i fizycznie).

Prawdziwa zmiana to wyjście poza to miłe, choć ograniczające miejsce, dlatego pewna część naszej osobowości zawsze będzie się przed tym bronić.

Rozwój osobisty to dla mnie motywacja, żeby naprawdę „coś ze sobą zrobić”. Zawalczyć ze swoimi wadami czy złymi nawykami. Skończyć z tym, co na moje własne życzenie podcina mi skrzydła i niepotrzebnie powoduje stres.

A więc skończyć też z  n a r z e k a n i e m  ;)

Niewykorzystany potencjał         

Wszystkie złe przyzwyczajenia, ograniczające nas sposoby myślenia nie pozostają bez wpływu na nasze działanie.

Czasem wyobrażam sobie, co by było, gdybym wykonywała swoje zadania na bieżąco i bez ciągłego rozpraszania się, do tego zawsze zdrowo się odżywiała i znajdywała chwilę na odpoczynek bez myślenia o tym, co muszę jeszcze zrobić.

Czułabym się o niebo lepiej! Z pewnością byłabym dużo mniej zestresowana i bardziej pogodna. Do tego, bez wątpienia jakość mojej pracy (nauki) byłaby dużo lepsza, gdybym realizowała ją na spokojnie, dbając również o inne aspekty mojego życia (kontakty z innymi, zdrowie).

To doprowadza mnie do wniosku, że większość ludzi na własne życzenie blokuje swój potencjał i nie pozwala sobie na rozwinięcie skrzydeł. Pracując, myślami błądzi gdzie indziej, a odpoczywając nie może zapomnieć o pracy. Straszne. To droga do wielkiego przeciążenia i beznadziejnego samopoczucia (wiem z doświadczenia i obserwacji).

Niwelowanie tych naszych wewnętrznych przeszkód i ograniczeń w ramach nazwanego lub nie rozwoju osobistego to świetna szansa na odkopanie swojego potencjału, zagrzebanego gdzieś częściowo (lub w całości?) pod stertami zaległej pracy, zmęczenia i zniechęcenia.

Powrót do zapomnianych wartości

Czy nie jest dziwne, że współczesnemu człowiekowi trzeba przypominać o tym, żeby znalazł czas na rozmowę sam ze sobą, na zastanowienie się nad sobą i swoim życiem?

Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że ludzie gdzieś po drodze, w pośpiechu zapominają o tak naprawdę fundamentalnych w życiu wartościach. To dlatego artykuły rozwojowe nie często wydają się być odkryciem kolejnej Ameryki. Wręcz przeciwnie, wszystko wydaje się takie oczywiste, logiczne, już od dawna znajome.

Bardziej interesująco robi się, kiedy zaczniemy analizować rozdźwięk między teorią a praktyką. Rozwój osobisty przypomina o mądrym budowaniu relacji, konstruktywnej krytyce, panowaniu nad emocjami, dobrej komunikacji, autentyczności czy chociażby dbałości o życie duchowe (nie umysł, nie ciało, ale  d u c h  ).

Wydaje mi się, że zagonieni, zapominamy o niektórych tych kwestiach. Niestety, jeśli ten stan utrzymuje się latami, może kończyć się zwyczajnym nieszczęściem w życiu człowieka. Dlatego warto, moim zdaniem, uświadomić sobie od nowa znaczenie pewnych wartości w naszym życiu i zwrócić uwagę, czy w ogóle są one jeszcze w nim obecne.

W tematyce rozwoju osobistego jestem amatorem. Ot, dziewczyną, która jakiś czas temu się zorientowała, że chciałaby coś zmienić i może dzięki temu uczynić życie łatwiejszym i szczęśliwszym. To dopiero początek tego wyzwania. Jednak już teraz jestem przekonana, że prawdziwa praca nad sobą (czyny, nie słowa) może przynieść wielką satysfakcję i wspaniałe efekty. Dlatego właśnie uważam, że trochę rozwojowej lektury to pożyteczna rozrywka dla każdego ;)

A jak z Waszym zainteresowaniem rozwojem osobistym? Może czytacie jakieś interesujące strony na ten temat? Czy taka praca nad sobą wydaje się Wam warta zachodu? Czekam na Wasze komentarze!