PIERWSZY RAZ NA BIAŁO, CZYLI MOJE PRAKTYKI PIELĘGNIARSKIE

Kiedy wychodziłam ze szpitala ostatniego dnia swoich praktyk, w szatni zorientowałam się, że zostawiłam coś na oddziale. Wracając, natknęłam się na kobietę, która ewidentnie nie wiedziała, gdzie iść. Dość głośno dawała do zrozumienia, że szuka wejścia na SOR. Zbliżając się do niej, nauczona doświadczeniem ostatnich tygodni, przygotowywałam już w głowie, co mogę jej powiedzieć. Tymczasem, kobieta przeszła obok mnie zupełnie obojętnie, nie pytając o nic. Dopiero po chwili zorientowałam się, że bez białego fartucha i identyfikatora na szyi byłam dla niej niewidzialna.

Z jednej strony ta sytuacja mnie rozbawiła – ja już prawie otwierałam usta, żeby coś powiedzieć, podczas gdy kobieta przeszła szybko obok, nawet na mnie nie patrząc. Ach ta młodzieńcza gorliwość.

Z drugiej jednak, poczułam też małe ukłucie żalu. Praktyki były dla mnie naprawdę wyjątkowym doświadczeniem. Pierwszy raz miałam okazję dołączyć w chociaż małym stopniu do drużyny w białych kitlach czy kolorowych scrubsach i poczuć się odpowiedzialną za innych i za to, co robię.

Tamta kobieta dała mi do zrozumienia, że póki co, starczy tego dobrego.

Praktyki odbywałam na Oddziale Chirurgii Naczyniowej w Centralnym Szpitalu Klinicznym MSW w Warszawie. Trafiłam tam w sumie przypadkowo – z kolegą z grupy po prostu powiedzieliśmy, że chcemy iść „na jakąś chirurgię” (oryginalnie!). Przydzielono nas na naczyniówkę i moim zdaniem mieliśmy szczęście. Na oddziale trafiliśmy na wiele osób wśród pielęgniarek i lekarzy, którzy chętnie angażowali nas w swoją pracę, dzielili się wiedzą i doświadczeniami.

Nie ma się co oszukiwać – sam początek nie był najłatwiejszy, mimo że bardzo ekscytujący. Panie pielęgniarki nieufnie podchodzą do „dzieciaków” przychodzących na oddział pewnie dlatego, że nie wiedzą, czego mogą się po nich spodziewać. Z tego co później mówiły, zdarzają się im różne osoby. Również takie, które po pierwszym roku kierunku lekarskiego niechętnie współpracują lub emanują dość bezpodstawnym poczuciem wyższości w stosunku do pielęgniarek, bo przecież już są niemalże „panamidoktorami” czy „paniamidoktórkami”. Ciężko mi sobie wyobrazić, skąd się bierze taka postawa u osób, które przecież, przychodząc na oddział, na dobrą sprawę nie wiedzą nawet, jak poprawnie zmontować kroplówkę czy trzymać strzykawkę.

Dobra wiadomość jest jednak taka, że po krótkim preludium podejrzliwości można liczyć na to, że chęć do nauki i pomocy zostanie doceniona. Za pozytywne nastawienie i szacunek panie pielęgniarki odwdzięczyły się nam życzliwością, cierpliwymi lekcjami i tolerancją dla naszej nieporadności nowicjuszy. Dlatego zachęcam wszystkich do trzymania swojego ego i wrodzonego lenistwa na wodzy – naprawdę nie warto dorzucać swoich trzech groszy do problemu spadającego poziomu zaufania między pielęgniarkami i lekarzami przy absolutnie pierwszej okazji.

Wracając jednak do tematu samych praktyk – jak już wspomniałam, jestem z nich bardzo zadowolona. Co dokładnie z nich wyniosłam?

Zrozumiałam, jak działa szpitalny oddział.

Choć to mało spektakularne na pierwszy rzut oka, właśnie orientację w organizacji życia oddziału uważam za kamień milowy tych praktyk. (Nie)szczęśliwie, ja sama leżałam w szpitalu w swoim życiu tylko przez dwie doby, przy czym i tak cały pobyt w zasadzie przespałam. Dlatego moje prywatne doświadczenia w tej kwestii są mocno ograniczone. Dopiero ostatni miesiąc pokazał mi, jak wyglądają obchody, raporty i odprawy, wycieczki na badania i blok operacyjny, podejmowanie decyzji na oddziale i tryb przyjmowania pacjentów.

Pomogłam w pracy pielęgniarkom oddziału.

Kilka akapitów wcześniej już częściowo wspomniałam o kwestii współpracy z paniami. Dzięki naszemu zaangażowaniu po kilku dniach pielęgniarki zaczęły nas traktować jako prawdziwą część zespołu – przez znakomitą większość czasu nie czuliśmy się więc jak piąte koło u wozu. Wiedzieliśmy, że nawet drobne czynności, które wykonujemy (np. bieganie na posyłki), są potrzebne i odciążają panie pielęgniarki. Była to całkiem miła świadomość, kiedy trzeba było zwlec się z łóżka o 5:20, żeby iść do szpitala – wiadomo było, że nasza obecność tam miała znaczenie.

Doświadczyłam „magii” białego fartucha.

Zdaje się, że o tej „magii” muszę napisać oddzielny post, bo ciężko mi zawrzeć przemyślenia na ten temat w kilku słowach.

Krótko mówiąc, chodzi o to, że wiele razy poczułam, że pacjenci obdarzają mnie dużym zaufaniem i wiarą w moje umiejętności, wiedzę, kompetencje – tak naprawdę tylko dzięki temu, jak jestem ubrana. Kojarzycie moją historyjkę ze wstępu, prawda?

Biały fartuch wysyła mocny komunikat – wiem co robię, zaufaj mi. Czuć to od pierwszych chwil w szpitalu.

Pierwszy raz ukułam człowieka.

Pobieranie krwi, podawanie leków podskórnie czy domięśniowo, wkłuwanie wenflonów – esencja praktyk pielęgniarskich. Nadal trzęsą mi się odrobinę ręce (szczególnie kiedy nie chcę zepsuć pobrania krwi), ale generalnie te czynności mogę już dopisać do listy swoich „skilli”. Mam nadzieję tylko, że nie wyparują one zbyt szybko, bo jednak kolejne praktyki dopiero za rok.

Widziałam pierwsze operacje w swoim życiu.

Selfie z bloku operacyjnego to punkt obowiązkowy każdego szanującego się instagramowicza-praktykanta. I ja zrealizowałam tę szaloną misję podczas 4,5-godzinnej operacji, która odbyła się ewidentnie poza moimi godzinami pracy. Również pierwszy raz w życiu napisałam wtedy smsa o uroczej treści: „Mamo, oddzwonię później. Jestem na operacji.”, także chirurgia pełną gębą.

Same operacje są fascynujące, a klimacik na bloku naprawdę ciężko porównać z czymś innym.

Czatowałam na moment, kiedy szatnia będzie pusta.

Nauczyłam się robić EKG.

EKG było badaniem, które już od samego początku praktyk należało do nas. Słowa „krew spływa do ziemi, a słońce świeci nad trawą” momentalnie pozwoliły zapamiętać ułożenie odprowadzeń kończynowych. Do tego szybki trening z obsługi samego urządzenia i już, można działać. Szybko i przyjemnie.

Nauczyłam się mierzyć przepływy w naczyniach.

Jak przystało na chirurgię naczyniową, jednym z podstawowych badań diagnostycznych było USG Dopplera. Jeden z lekarzy na oddziale, z dużym zacięciem dydaktycznym, od początku zapraszał nas na badania, tłumacząc dokładnie, co robić i co klikać. Z błogosławieństwem jego i oddziałowej, sami próbowaliśmy swoich sił w chwytaniu idealnych przekrojów poprzecznych i podłużnych naczyń. Pod koniec praktyk pokój badań stał się w zasadzie pokojem zabaw wszystkich studentów z oddziału, ale dzięki temu naprawdę umiem uchwycić naczynie, ustawić bramkę i zmierzyć prędkość krwi.

Poznałam fajnych ludzi.

Wyżej wspomniałam o pokoju zabaw studentów, bo pod koniec mojego pobytu w szpitalu zrobiło się nas naprawdę sporo. Na samym początku było nas dwoje – ja i mój kolega z grupy. Później pojawiły się kolejne osoby po pierwszym i piątym roku. Do tego dziewczyny z kółka chirurgicznego. Bardzo miło będę wspominać wspólne kawy w parku przy szpitalu czy właśnie zabawy z USG.

Przewrażliwiłam się na punkcie mycia rąk.

Serio, mycie rąk nigdy nie będzie już tak szybkie jak wcześniej. Przecież wszędzie czyha na nas tyle niebezpieczeństw!

Podczas praktyk zdziwiło mnie również to, jak łatwo dać się wciągnąć. Kiedy coś się działo, ciężko było wyjść z oddziału. Dla operacji zostałam do prawie 21:00 w szpitalu (przecież warto było zobaczyć, a to był mój przedostatni dzień). To pewnie głównie przez entuzjazm nowicjusza, ale jednak coś w tym jest, że praca w szpitalu pochłania i czasem ciężko się wyłączyć. Będę musiała się nauczyć obsługiwać przycisk on/off.

Przewidywałam, że te praktyki będą ważnym sprawdzianem, czy nadaję się do pracy z chorymi ludźmi. Najtrudniejsze są momenty, kiedy pacjent bardzo cierpi, krzyczy, a ktoś i tak musi robić swoje, ale tego się spodziewałam. Poza tym wydaje mi się, że umiem trzymać emocje na wodzy i chęć pomocy pacjentowi jest we mnie silniejsza niż czasem mało sympatyczne wrażenia wizualne czy jakiekolwiek inne.

Jeszcze wiele przede mną, ale ten pierwszy krok uważam za bardzo udany. Szkoda, że po drugim roku mamy zaplanowany tylko jeden tydzień na SORze.

A jakie są Wasze wrażenia z praktyk? Jak współpraca z pielęgniarkami i lekarzami? Mieliście szczęście trafić na osoby chętne Was czegoś nauczyć?

Jeśli macie jeszcze jakieś pytania dotyczące moich praktyk – czekam z niecierpliwością! ; )