DLACZEGO WYBRAŁAM MEDYCYNĘ?

Pomoc, ratowanie życia, powołanie, łapówki, dobre zarobki, prestiż, niewydolny system – skojarzenia, jakie budzi medycyna, są najróżniejsze. Od tych wzniosłych i często patetycznych, mówiących o szczególnej misji profesji medycznych, aż po gorzkie uprzedzenia, wywołane rozczarowaniem spotkaniami ze służbą zdrowia czy brakiem sympatii dla lekarzy i pielęgniarek w ogóle.

Nawet te negatywy nie zmieniają jednak faktu, że studia lekarskie są od lat obleganym kierunkiem studiów i kolejne zastępy młodych ludzi dzielnie decydują się na podjęcie długiej i bardzo wymagającej ścieżki edukacji, żeby w końcu móc powiedzieć: „Zaufaj mi, jestem lekarzem”.
A jakie wyobrażenia i oczekiwania przyciągnęły  m n i e  do tematu studiów na kierunku lekarskim?

Wyzwanie

Studiując przez dwa lata w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie, nie miałam poczucia spełnienia. Uczelnia, choć dająca wiele możliwości, nie sprzyjała regularnej pracy (niech żyją egzaminy zaliczane po dwóch dniach nauki i zajęcia, na które nikt prawie nie chodzi!), a ja sama też nie miałam własnego wewnętrznego kopa, który kazałby mi na 100% angażować się w to, co robię. Zadawałam sobie więc pytanie: „Czy to jest wszystko, na co mnie stać w życiu? Czy spędzę studia w poczuciu, że tak naprawdę one mnie nie zajmują i nie wyciskają ze mnie tego, co najlepsze?”
W przeciwieństwie do tego, medycyna jest dla mnie wielkim wyzwaniem. Tutaj nie ma już półśrodków i bylejakości (na pewno nie w takim wydaniu, jak może się pojawiać na innych kierunkach), bo lekarski popycha Cię do kolejnych granic – intelektualnych i emocjonalnych.
Wybór jest prosty – medycyna stanie się Twoją pasją (mniej lub bardziej) i zajmie ważne miejsce w Twoim życiu albo nie masz tu czego szukać. Wchodzisz w to na 100% i dajesz z siebie wszystko, a jeśli nie, rezygnujesz – podoba mi się ta przejrzystość.

Znaczenie

Kierunki medyczne niosą też według mnie pewną obiektywną wartość, nazwijmy to, moralną.
Wiadomo, że można być złym i niemoralnym lekarzem, ale jednak nie da się zaprzeczyć, że sama idea służby zdrowia, czyli ochrona i ratowanie ludzkiego życia, przywracanie do zdrowia, jest w swojej istocie  d o b r a.
Tymczasem ja w którymś momencie zorientowałam się, że potrzebuję tego poczucia, że robię coś  d o b r e g o. Tylko w takim wypadku będę w stanie zidentyfikować się z tym, czym się zajmuję.
Poza tym, nie da się ukryć, że jeżeli mam poświęcić dużą część życia na pracę, to wolałabym, żeby miała ona dla mnie prawdziwy, głęboki sens, a tak jest właśnie w przypadku bycia lekarzem. Mówcie, co chcecie, ale przywrócenie komuś możliwości normalnego funkcjonowania  ma  w i e l k i e  znaczenie.

Człowiek

Oczywiste w sumie jest też to, że skoro pomyślałam o byciu lekarzem, fascynuje mnie konstrukcja ludzkiego organizmu. Nie mogę się doczekać, kiedy dokładnie zrozumiem, jak funkcjonujemy i jak się psujemy, bo jest to po prostu niesamowite.
Zachwyca mnie, jak zaczynając od prostych związków chemicznych, przechodząc przez kolejne poziomy, dochodzimy do tak skomplikowanego tworu, jakim jest człowiek. Pomyślcie tylko o tym kontraście między do cna materialnymi cząsteczkami chemicznymi, dzięki którym działamy, a tak abstrakcyjnymi procesami jak myślenie, uczenie się, odczuwanie emocji, które są esencją człowieczeństwa.

Aktywność

Nie bez znaczenia jest dla mnie również fakt, że ścieżka lekarskiej kariery wymaga wielkiej aktywności przez całe życie. Zaczynając od tej fizycznej, kiedy to trzeba dawać radę na nocnych dyżurach, wytrzymywać długie godziny operacji czy dojeżdżać między jedną a drugą pracą, kończąc na psychicznej, co jest dla mnie chyba jeszcze ważniejsze.
Bycie lekarzem wymaga w końcu ciągłego dokształcania, orientowania się i bycia na bieżąco z lekami, zaleceniami i naukowymi nowinkami. Z pewnością nie pozwala to na intelektualne lenistwo. A to z kolei gwarantuje dobry trening naszej mózgownicy i możliwość zachowania sprawności umysłowej na dłużej (tak, myślę tu o perspektywie starości).

Kariera

Ścieżka kariery lekarskiej z pewnością nie jest usłana różami i niesie ze sobą wiele wyzwań i wyrzeczeń. Jednak daje ona pewność, że Twój zawód będzie pożądany na rynku – czy to w Polsce, czy za granicą. Na pewno zależy to w dużej mierze od osobistej elastyczności, ale generalnie można pokusić się o stwierdzenie, że praca dla lekarzy jest i będzie. Studiując medycynę, nie trzeba się z pewnością obawiać strukturalnego bezrobocia.
Co więcej, wielu lekarzy pracuje do późnych lat dojrzałości czy nawet starości. Sami decydują oni, kiedy chcą skończyć swoją praktykę (zakładam oczywiście, że są w stanie pracować i nie zostało im odebrane prawo wykonywania zawodu), co jest niewątpliwym plusem.

Oczywiście nie bez znaczenia są tu też dobre perspektywy finansowe. Może po studiach nie ma kokosów, jednak z biegiem czasu, w zamian za godziny ciężkiej i odpowiedzialnej pracy, lekarze mogą liczyć na godziwe wynagrodzenie.

Te 5 aspektów najbardziej wpłynęło na moją decyzję o zmianie kierunku studiów na medyczne. Ciekawa jestem, jak ocenię je z perspektywy czasu i jak skonfrontuję je z rzeczywistością.
Oczywiście zdaję sobie sprawę, że „lekarzowanie” to w dużej mierze ciężki kawałek chleba. Niektórych odstrasza już sama odpowiedzialność za ludzkie życie.
Jednak z obecnej perspektywy, mogę mówić jedynie o swoich wyobrażeniach na temat medycyny i motywacjach, które mną kierowały.
Narzekanie zostawiam sobie na inny termin.

A Was co zmotywowało do podjęcia studiów na uczelniach medycznych? Czy zgadzacie się z kwestiami, które poruszyłam czy może uważacie, że jestem niepoprawną optymistką? Koniecznie podzielcie się swoimi przemyśleniami w komentarzach!